- Zaterdag 1 september 2012.
- Canal latéral à la Marne: 10 Km en 2 sluizen op.
- Canal l’Aisne à la Marne: 32 Km, 8 sluizen op dan 1 tunnel (Mont de Billy: 2,3 Km lang) dan nog 4 sluizen af.
- Aantal vaar- en draaiuren motor: 8,24h.
- Weer: frisjes en 18°.
HET ULTIEME WAPEN!!!
Omdat we vandaag een “verraderlijk” bruggetje (dat als men in konvooi vaart wel eens durft dicht te gaan voor de tweede boot is gepasseerd) en 8 sluizen opwaarts (waarvan de deuren wel eens durven toe te gaan voor de tweede boot is gepasseerd) én een tunnel (waar het licht wel eens durft uit te gaan voor de tweede boot is gepasseerd) moeten nemen, besluiten we voor het eerst dit stuk kanaal afzonderlijk te varen. De Sherpa vertrekt eerst en zal op de RNA wachten aan de uitgang van de tunnel én de Luc zal niet aan het koordje trekken zodat het licht in de tunnel blijft branden.
Na één uur wachten vertrekken wij. Nà de 2de sluis op het Canal latéral à la Marne nog 5 Km varen en dan draaien we over bakboord het Canal l’Aisne à la Marne op.
Voor details over dit kanaal verwijs ik naar de verslagen van 28-29 en 30 juni dat we toen in de andere richting hebben bevaren. (klik, klik en klik)
We draaien dus het kanaal op om 12u05 en komen aan de eerste sluis. Het licht staat op rood en blijft op rood staan. Myriam zal effe bellen naar die vriendelijke mensen van het VNF en dan is dat zo opgelost..
Ze krijgt volgend antwoord:
“Bonjour madame. Mais vanaf vandaag 12.00 uur is de toegang tot het kanaal gesloten tot 7 octobre, of langer indien nodig, want men gaat 20 sluizen nazien en herstellen. Iedereen die nu nog op het kanaal ligt (o.a. de Sherpa) moet zondagavond ten laatste eraf zijn”.
Men kan dan vier dingen doen:
1ste: blijven liggen tot 7 oktober of langer.
2de: terug varen via Parijs.
3de: omvaren via Verdun.
4de: Blijven aandringen om toch nog door te mogen.
We kiezen voor het 4de. We zetten alle argumenten op een rijtje (even overwegen we om te zeggen dat onze kleinkinderen op de Sherpa meevaren, maar gezien de datum laten we dat idee varen) en Myriam belt terug op. Na veel vijven en zessen zetten we ons ULTIEME WAPEN in. Het wordt heel stil aan de andere kant van de lijn en dan zegt de meneer van het VNF dat we binnen 10 minuten mogen terug bellen. Hij zal zijn oversten raadplegen en als die de goedkeuring geven mogen we per hoge uitzondering als echt de allerlaatsten door de sluis en hij wenst ons nog een bon appétit.
Hoe lang kunnen 10 minuten duren? Eeuwen.
Een eeuw
Myriam belt terug op. Op de achtergrond hoort ze de gesprekken van de mensen die nog druk aan het overleggen zijn. Zij kan enkele flarden verstaan:
“…ce sont des membres de la Confrèrie de Zwansaucisses…..et le moutarde de Dijon…..c’est très important pour la France….ils sont des ambassadeurs….”
De meneer van het VNF geeft het verlossende antwoord. Er zal iemand komen om de sluis te openen. En daar is de éclusière. We nemen haar op onze schouders en doen met haar een vreugdedans. We geven haar een heel karton Zwan worstjes en 4 soorten mosterd van Dijon. “Hopelijk krijgt u geen motorpech anders hebt u een probleem” roept ze ons nog na en dan zwaaien de deuren van de sluis open en als aller, aller, aller, allerlaatsten varen we het kanaal op tot waar de Sherpa op ons ligt te wachten. Samen varen we zo snel mogelijk door want we moeten vandaag tot Reims geraken. En dat lukt. We meren af aan een eenvoudige kade. Ondanks alles is Luc tevreden. Beerschot heeft vandaag gewonnen.
We hebben geluk gehad. Normaal als we samen zouden vertrokken zijn waren we beiden te laat aan de sluis geweest en zou men ze niet meer open gedaan hebben. Omdat de Sherpa al op het kanaal aan het varen was (en onze voorraad Zwan worstjes en mosterd bij hen aan boord stonden) heeft men ons doorgelaten.
Oprechte dank aan het personeel van de VNF.
Nota: wij hebben de fout gemaakt niet voldoende de berichten over de komende stremmingen te raadplegen. Wij hebben een klein, maar niet voldoende excuus. Normaal sluit men een kanaal voor onderhoudswerken pas af vanaf 1 october bij het einde van het vaarseizoen.
