• Donderdag 28 juni 2012.
• Canal des Ardennes: 2 Km en 1 sluis.
• Canal latéral de l’Aisne: 18,3 Km en 2 sluizen.
• Canal de l’Aisne à la Marne: 7 Km en 5 sluizen.
• Antal uren onderweg: 6.20h.
• Aantal draaiuren motor: 5.36h.
• Weer: ZW 3, zomer: 32°, avond in de verte onweer hier enkel verkoelende druppels regen.

We hebben al véél meegemaakt maar dat de sluisdeuren bij het buitenvaren te vroeg toe gaan en de boot knellen zoals een BBQ tang een zwanworst knelt ontbrak nog op ons palmares.

Werking automatische sluizen in Frankrijk: toelichting voor de niet vaarders.

Men nadert een sluis. Men geeft een signaal met een afstandsbediening of men moet aan een stang draaien die boven het water hangt. De sluisdeuren gaan open. Men vaart binnen. Men drukt een stang naar boven. De deuren gaan dicht. De sluis vult zich met water en men gaat naar boven of omgekeerd de sluis loopt leeg en men zakt. Dan gaan de deuren weer open en men vaart uit de sluis. Men vaart voorbij een “oog” dit  geeft een signaal aan een tijdklok en na een ingestelde tijd sluiten de deuren.

Wij varen steeds volgens hetzelfde  ritueel. De Sherpa geeft het signaal en gaat eerst binnen. Dan de RNA. Eénmaal binnen drukt iemand van ons de stang naar boven en het versassen begint. De deuren gaan open en we varen uit.

Ook nu weer maar met dit verschil dat de RNA nog maar voor ¼ buiten is en de sluisdeuren al toe gaan.

In een fractie van een seconde besef ik dat achteruit slaan erger is dan volgas proberen buiten te geraken. Gekraak, gepiep, schurend ijzer  en met een donderend geraas wint de kranige oude dame die de RNA toch is de strijd met de deuren en wrikt zich los uit hun knellende greep. Nu is ons schip naar de vaantjes denken we. Merkwaardig hoe kalm men blijft in zo’n situatie (adrenaline). Maar eens buiten staan we te beven en bibberen. Schade: weer een kras op het zwaard en een ijzeren beschermband losgewrikt, het valt nog mee. Met een zware hamer herstel ik voorlopig de schade en klop de bibber uit mijn lijf.

Nota: mocht je dit ooit meemaken, vaar dan volgas buiten, probeer niet achteruit te slaan dit duurt te lang en er is meer kans dat je blijft vasthaken. Het is ook zo dat er een overdrukbeveiliging op de sluisdeuren zit (zou toch moeten). In een van de vorige afleveringen vertelde ik over een rubberbootje met daarin een sluismeester in opleiding. Ik mag niet denken aan wat er zou gebeuren als zij dat meemaken….

In de volgende sluis roepen we de sluismeester erbij. Normaal volgen ze ons op de voet en zijn ze binnen de minuut daar om u te helpen. Nu duurt het 45 minuten. Hij raad ons aan “l’un par l’un” in de sluizen te gaan.

In Berry-au-Bac draaien we over bakboord het Canal de l’Aisne à la Marne in en varen richting Reims. Voor ons (RNA) is dit een nieuw vaargebied. Op de eerste sluis zegt de sluismeester van toch maar met twee in de sluizen te komen (economischer), hij programmeert onze vaarroute. Voor alle zekerheid varen we voortaan als een siamese tweeling de sluizen uit en speuren met arendsblik naar de deuren. Wij varen weer bergopwaarts.

We meren af in Loivre. We zien een bedrijvigheid van jewelste op de Sherpa. Luc zit in de gloeiend hete motorruimte minstens 200 liter water weg te pompen. Vóór het vertrek heeft hij alles gecontroleerd behalve dat ene slangenklementje dat verdoken zit achter de kop van de pomp en ja dat heeft nu besloten niet langer te klemmen en dus pompt de pomp hun halve drinkwatervoorraad het ruim in.  Na de klus zoekt hij verkoeling en gaat zwemmen en controleert hij onze schroeven.

Het is wel geweest voor vandaag.