• Zondag 9 september 2012.
• Schelde: 12 Km en 3 sluizen af.
• Canal de la Sensée: 29,5 Km en 3 sluizen af.
• Canal de la Deûle: 4 Km.
• Aantal vaar- en draaiuren motor: 5,54h.
• Weer: zomer en 27°

AFSCHEID!!!

Stoere schippers wenen niet bij het afscheid nemen en dus kloppen we op ruggen, bedanken elkaar wederzijds voor de fijne tijd samen en starten de motoren voor onze laatste 12 Km die we samen zullen varen. Daarna zal de Sherpa over stuurboord richting Valenciennes draaien en wij over bakboord richting Dunkerque.

Verdere traject Sherpa: Schelde: Valenciennes-Doornik-Gent-Antwerpen.

Op de laatste sluis vóór we afdraaien moeten we de afstandsbediening inleveren. De volgende grote en dubbele sluizen, mét drijvende bolders, worden bediend door een éclusier. Voor de niet vaarders: drijvende bolders zijn meerpaaltjes die mee op en af gaan in de diepe sluizen zodat men niet met lange meertouwen moet werken.

Ondanks het feit dat we weinig scheepvaart tegen komen weet de éclusier ons te melden dat hij in vergelijking met 2011 méér bezoekers heeft ontvangen. Her vaarseizoen loopt blijkbaar op zijn einde.

Wanneer de Sherpa is afgedraaid geef ik de Luc via de marifoon nog de goede raad om af en toe een Zwan worstje te eten. Hij beaamt mijn wijze raad en verdwijnt dan achter de horizon. Goeie vaart nog Minne en Luc en tot binnenkort.

Wij varen nu op het Canal de la Seséé. Breed en goed vaarwater met op de oevers opvallend veel campings en kleine houten zomerhuisjes.

In Arleux hebben we de keuze. Draaien we over bakboord het Canal du Nord, richting Parijs in? Of gaan we toch maar via het Canal de la Deûle richting Westhoek?  Het wordt het laatste.

Onderweg zien we veel spitsen liggen. Verscheidene schippers hebben tijdens hun verlof hun boot geschilderd. Opvallend zijn de meer moderne kleuren (bordeaux, donker blauw enz…) zij vormen een schril contrast met de zwarte, donkerbruine of niet meer geschilderde spitsen die in grote getale liggen te liggen in de eens zo bloeiende schippersstad Douai. Deze vergane glorie  weerspiegelt de huidige situatie. Van de méér dan 5.000 Franse spitsen die er ooit in de gouden jaren actief waren zijn er nu nog maar een 600 tal echt actief. De rest ligt te verkommeren of is naar de sloop gegaan. Ze zijn vervangen door steeds grotere schepen en vrachtwagens. De moderne tijd zoals u zegt.

We meren af in het haventje van Courcelles. Een mooie plaats in de natuur met alle voorzieningen.

• Zaterdag 8 september 2012.
• Canal de Saint Quentin: 23 Km en 15 sluizen af.
• Schelde: 1 Km en 2 sluizen af.
• Aantal vaar- en draaiuren motor: 5,24h.
• Weer: zomer en 25°.

Om vrij baan te hebben laten we onze hersenen kraken en rekenen we uit dat de volgende lichting die uit de tunnel gaat komen hier om 9.30h kan zijn. Dus vertrekken wij iets vroeger.

Het is rustig varen. Het kanaal is breed genoeg en er staat voldoende water. De heuvels op de oevers zijn nog maar molshoopjes. We naderen het vlakke land.

In Cambrai ligt de haven vol. Noodgedwongen varen we nog een stukje door. We varen nu op de Schelde. Beneden sluis 2  vinden we een goede kade zonder voorzieningen.

De beroepschipper die daar ook ligt weet ons te vertellen dat er hier vlakbij een goei restaurantje is en dat is wat we nodig hebben want vandaag is het onze laatste vaardag samen. Met zijn vieren (en Shelsey mag ook mee) genieten we van een heerlijk gezellig etentje op een terrasje. Een beetje weemoedig voor het nakende afscheid.

• Vrijdag 7 september 2012.
• Canal de Saint Quentin: 25,5 Km, 4 sluizen op dan 1 tunnel van 1,1 Km lang (Tronquoy) dan de langste nog in gebruik zijnde tunnel in Frankrijk: 5,670 Km (Riqueval) en dan nog 2 sluizen af.
• Aantal draaiuren motor: 3,42h.
• Aantal vaaruren: 7,40h.
• Weer: nazomer en 24°.

BIJNA GESTIKT!!!

Intussen zijn we ook Gouy voorbijgevaren. Hier is de bron van de Schelde. De Schelde, die hier niet meer is dan een grachtje loopt verschillende keren onder het kanaal door. We kunnen dat zien vanaf de kleine aquaductjes. Na 430 Km zal dit kleine grachtje zich als een machtige prachtige vloed even boven Antwerpen in de Noordzee storten… Hoor ik daar, als eerbetoon, de zachte klanken van een accordeon opstijgen uit de buik van de RNA?  En is dat niet dé meezinger: “Zie ik de lichtjes van de Schelde”….

Door de tunnel van Riqueval vaart men niet zelf. De boten worden tweemaal per dag in de ene richting en tweemaal per dag in de andere richting door een electrisch aangedreven “Toueur” in konvooi door de tunnel gesleept. Deze trekker trekt zich voort over een ketting die op de bodem ligt en kan tot 30 boten in één keer slepen. Men moet hiervoor betalen. Dit kan in een kantoor van de VNF of men stuurt u een factuur (26€).

Tip voor degenen die dit traject ook willen varen: alhoewel we pas om 17.00 uur aan de tunnel van Riqueval moeten zijn vertrekken we vroeg genoeg om door de tunnel van Tronquoy te varen omdat deze vanaf 13.00 uur doorgang geeft aan de schepen die van de andere kant komen.

Vóór de tunnel van Riqueval ligt één spits en één jacht te wachten. We beginnen het konvooi te vormen.. De grootste eerst. Met koorden van 30 meter die juist even lang moeten zijn (anders gaat men schuin door de tunnel en botst men tegen de wanden) en kruiselings gespannen worden vormt men één keten. Meevaller: we gaan om 15.00 uur vertrekken i.p.v. 17.00 uur. En wat zien we als het konvooi klaar is? Daar komt nog een spits aangevaren en die is groter, dus allemaal een plaatske opschuiven….

De sleper geeft een signaal en hop we zijn weg. Belangrijk: in de tunnel moet men, omdat de touwen kruiselings liggen en omdat de boot achter u tegentrekt, juist andersom sturen dan normaal. Dus u wil de boeg naar stuurboord laten gaan stuur dan naar bakboord. Eens dit onder de knie gaat alles goed behalve….als je een schip vóór je hebt varen die stiekem zijn motor opzet om alzo bij te sturen. De tunnel vult zich langzaam met de rookgassen en wij achter hem beginnen langzaam te stikken. Oproepen gaat niet (geen verbinding in de tunnel). Dus een doek voor de mond en zo weinig mogelijk ademen. Twee uren is het afzien tot we de uitgang bereiken. De laatste boot heeft blijkbaar minder last gehad van de rookgassen want bij het buitenvaren blaast hij een lustig deuntje op de doedelzak. Of zat daar zijn voorraad zuurstof in om te overleven?

We ademen ne keer diep in, doen nog twee sluizen waarna we afmeren aan een eenvoudige kade.

• Donderdag 6 september 2012.
• Canal de Saint Quentin: 41,5 Km en 14 sluizen op.
• Aantal vaaruren: 7,45h.
• Aantal draaiuren motor: 7,36h.
• Weer: NO 3, nazomertje en 20°.

Vanaf Chauny varen we op het Canal de Saint Quentin . 92,5 Km lang, 35 sluizen en 2 tunnels. Op dit kanaal zijn er telkens twee sluizen naast elkaar gebouwd zodat er praktisch geen stremmingen voorkomen. Ze zijn automatisch en worden door ons bediend met een afstandsbediening. De sluizen zijn oud en niet altijd mooi onderhouden maar werken wel goed. Slechts één hapering vandaag die na 10 minuten opgelost wordt. Op de sluis is er n.l. een intercom en kan men de centrale oproepen die dan met den “ordinateur” de storing oplost.

Na 7,5 Km, bij de monding van het Canal de la Sambre à l’Oise in het Canal de Saint Quentin moet men aandachtig varen omdat men hier 90° over bakboord moet afdraaien en direct de sluis binnen vaart.

We varen het eilandje van Saint Simon, een mooie rustige ligplaats mét BBQ, voorbij. Achter dit eiland ligt de ingang naar het Canal de la Somme maar dit is al enkele jaren gesloten. Ook de niet zo gezellige haven van Saint Quentin varen we voorbij. Aan de stuurboordzijde zien we de losplaats van de duiven. Weet je nog oudje, vroeger op de radio? “Bericht voor de duivenliefhebbers: Saint Quentin: wachten”. We meren af boven sluis 22 aan een kade zonder voorzieningen.

• Woensdag 5 september 2012.
• Weer: N 4, overtrokken maar aangenaam warm 22°.

42 JAAR!!

42 jaar geleden zei Minne: ”Ja”.

42 jaar geleden zei Luc: “Ja”.

Vandaag zijn ze dan ook 42 jaar gehuwd. We geven hen een bijna gouden blik Zwanworstjes cadeau en trekken ons dan discreet terug zodat ze in alle intimiteit kunnen vieren. Wij eten zéér lekker én goedkoop in een klein Frans restaurantje.

• Zondag 2 september 2012.
• Canal l’Aisne à la Marne: 26 Km en 12 sluizen af.
• Aantal vaar- en draaiuren motor: 5,24h.
• Weer: NW 3, nazomer 22°.

2 BELGEN.

Vandaag moeten we van dit kanaal af of we liggen hopeloos vast voor minstens vijf weken. Vijf minuten vóór de officiële openingstijd gaan de deuren van de sluis al open en de éclusier begroet: “les deux dernier Belges” , zoals we hier genoemd worden, met een vriendelijk “bonjour”.

Na zes sluizen dreigt het fout te lopen. De sluislichten zijn uit. Luc roept op en men geeft de toelating om door te varen en het lukt.

We zien overal de voorbereidingen voor de komende herstellingswerken en in de laatste sluis begint men onmiddellijk nadat we zijn buiten gevaren de pompen te installeren om de sluis leeg te pompen. Met een diepe zucht verlaten we het kanaal en meren af in Berry-au-Bac aan een kade zonder voorzieningen.

Luc haalt een fles Champagne boven om de 510^de sluispassage dit jaar van de Sherpa te vieren. We toasten ook op de goede afloop van de opname in het ziekenhuis van hun goede vriendin waarmee ze veel vaartochten in Frankrijk gemaakt hebben. Vlugge beterschap gewenst van ons allen.

• Zaterdag 1 september 2012.
• Canal latéral à la Marne: 10 Km en 2 sluizen op.
• Canal l’Aisne à la Marne: 32 Km, 8 sluizen op dan 1 tunnel (Mont de Billy: 2,3 Km lang) dan nog 4 sluizen af.
• Aantal vaar- en draaiuren motor: 8,24h.
• Weer: frisjes en 18°.

HET ULTIEME WAPEN!!!

Omdat we vandaag een “verraderlijk” bruggetje (dat als men in konvooi vaart wel eens durft dicht te gaan voor de tweede boot is gepasseerd) en 8 sluizen opwaarts (waarvan de deuren wel eens durven toe te gaan voor de tweede boot is gepasseerd) én een tunnel (waar het licht wel eens durft uit te gaan voor de tweede boot is gepasseerd) moeten nemen, besluiten we voor het eerst dit stuk kanaal afzonderlijk te varen. De Sherpa vertrekt eerst en zal op de RNA wachten aan de uitgang van de tunnel én de Luc zal niet aan het koordje trekken zodat het licht in de tunnel blijft branden.

Na één uur wachten vertrekken wij. Nà de 2^de sluis op het Canal latéral à la Marne nog 5 Km varen en dan draaien we over bakboord het Canal l’Aisne à la Marne op.

Voor details over dit kanaal verwijs ik naar de verslagen van 28-29 en 30 juni dat we toen in de andere richting hebben bevaren. (klik, klik en klik)

We draaien dus het kanaal op om 12u05 en komen aan de eerste sluis. Het licht staat op rood en blijft op rood staan. Myriam zal effe bellen naar die vriendelijke mensen van het VNF en dan is dat zo opgelost..

Ze krijgt volgend antwoord:

“Bonjour madame. Mais vanaf vandaag 12.00 uur is de toegang tot het kanaal gesloten tot 7 octobre, of langer indien nodig, want men gaat 20 sluizen nazien en herstellen. Iedereen die nu nog op het kanaal ligt (o.a. de Sherpa) moet zondagavond ten laatste eraf zijn”.

Men kan dan vier dingen doen:

1^ste: blijven liggen tot 7 oktober of langer.

2^de: terug varen via Parijs.

3^de: omvaren via Verdun.

4^de: Blijven aandringen om toch nog door te mogen.

We kiezen voor het 4^de. We zetten alle argumenten op een rijtje (even overwegen we om te zeggen dat onze kleinkinderen op de Sherpa meevaren, maar gezien de datum laten we dat idee varen) en Myriam belt terug op.  Na veel vijven en zessen zetten we ons ULTIEME WAPEN in. Het wordt heel stil aan de andere kant van de lijn en dan zegt de meneer van het VNF dat we binnen 10 minuten mogen terug bellen. Hij zal zijn oversten raadplegen en als die de goedkeuring geven mogen we per hoge uitzondering als echt de allerlaatsten door de sluis en hij wenst ons nog een bon appétit.

Hoe lang kunnen 10 minuten duren? Eeuwen.

Een eeuw

Myriam belt terug op. Op de achtergrond hoort ze de gesprekken van de mensen die nog druk aan het overleggen zijn. Zij kan enkele flarden verstaan:

“…ce sont des membres de la Confrèrie de Zwansaucisses…..et le moutarde de Dijon…..c’est très important pour la France….ils sont des ambassadeurs….”

De meneer van het VNF geeft het verlossende antwoord. Er zal iemand komen om de sluis te openen. En daar is de éclusière. We nemen haar op onze schouders en doen met haar een vreugdedans. We geven haar een heel karton Zwan worstjes en 4 soorten mosterd van Dijon. “Hopelijk krijgt u geen motorpech anders hebt u een probleem”  roept ze ons nog na en dan zwaaien de deuren van de sluis open en als aller, aller, aller, allerlaatsten varen we het kanaal op tot waar de Sherpa op ons ligt te wachten. Samen varen we zo snel mogelijk door want we moeten vandaag tot Reims geraken. En dat lukt. We meren af aan een eenvoudige kade. Ondanks alles is Luc tevreden. Beerschot heeft vandaag gewonnen.

We hebben geluk gehad. Normaal als we samen zouden vertrokken zijn waren we beiden te laat aan de sluis geweest en zou men ze niet meer open gedaan hebben. Omdat de Sherpa al op het kanaal aan het varen was (en onze voorraad Zwan worstjes en mosterd bij hen aan boord stonden) heeft men ons doorgelaten.

Oprechte dank aan het personeel van de VNF.

Nota: wij hebben de fout gemaakt niet voldoende de berichten over de komende stremmingen te raadplegen. Wij hebben een klein, maar niet voldoende excuus. Normaal sluit men een kanaal voor onderhoudswerken pas af vanaf 1 october bij het einde van het vaarseizoen.

• Vrijdag 31 augustus 2012.
• Weer: vorige nacht heeft het weer fel geregend, vandaag staat er veel wind, het is fris en af en toe valt er een flink pak regen. 17°.

Ondanks het gure weer besluiten we de klim naar het Mariabeeld boven op de heuvel te ondernemen. We verlaten het pad en gaan door de wijnvelden. Als echte wijnboeren keuren en proeven we van de druiven. Het zijn kleine druiven, de smaak is niet slecht maar ook niet om van achterover te vallen. Achterover vallen zou men hier doen door de erg schuine hellingen waarop de ranken staan. We beseffen nu hoe zwaar het werk in de wijngaarden moet zijn als men hele dagen op die schuine hellingen moet snoeien, sproeien, planten, plukken enz… Een mooi panorama is onze beloning als we op de heuveltop staan bij het Mariabeeld dat hier is geplaatst uit dankbaarheid dat het dorp tijdens de oorlog gespaard is gebleven en dat alle vermiste soldaten veilig huiswaarts zijn gekeerd.

Terug in het dorp willen we enkele flessen Champagne kopen bij een wijnhuis. Een vrouwtje komt voorzichtig de deur openen. Ze vraagt ons of we Italianen zijn. “Non madame, nous sommes des Belges”, waarop ze zegt dat het vandaag gesloten is en deur terug toe gaat. Had de maffia een afspraak? Zijn “les Belges” niet gewenst? We zullen het nooit weten.

Charles “Lucky” Luciano drinkt champagne

’s Avonds is de enige Bistro van het dorp open en kunnen we mosselen met friet eten.