Rechtzetting: het is niet Carine maar Karine. Haar vader wou het zo en vaders wil is wet zoals u weet. Nadat Karine en haar gezinnetje vertrokken zijn naar huis (en naar we vernemen intussen veilig zijn thuisgekomen) is het tijd om de pétanque wedstrijd, Sherpa-RNA, verder te zetten.
Deze keer winnen de Sherpanezen en dit brengt de totaalstand op 1-1. Wordt vervolgd.
Op de terugweg naar huis, nà hun vakantie in Italië, houden Rudy, Carine, Vincent en Ellen een tussenstop op de Sherpa. Wij hebben geluk. Carine voert ons met de auto naar een restaurant waar we mogen deelnemen aan een gezellig familie etentje. Tof.
Ondanks de niet zo denderende competitiestart van den Beerschot vandaag slaagt Rudy (zoals zijn Pa, supporter in hart en nieren) er nog steeds in om het roken te laten. Straffe gast.
_______________________________________________________________________
Wij vernemen helaas ook het overlijden van “Joske”. Levens- en vaargezel van Adri Geuze van de Watergeus. We gaan daar niet flauw over doen, want Joske zou dat niet willen. Ondanks haar ziekte en pijnen was ze een zeer sterke vrouw. Streng, eigen mening maar rechtvaardig, maar ook zo lief. Ik zie haar nog zitten hoe ze een hele avond mijn toen éénjarige kleindochter op de schoot bemoederde. Het ga je goed Joske en veel sterkte Adri.
________________________________________________________________________
De 8 laatste sluizen van onze klim tot 378,5 meter boven de zeespiegel in het Centraal Massief worden vlot bediend door 3 man/vrouw personeel en het gaat dus zeer vlug. Voorlopig is dit het hoogste punt van onze reis.
Vóór we de tunnel ingaan worden de boten nagezien door een VNF beambte. Boordlichten moeten werken, men krijgt een speciale marifoon mee voor noodgevallen en men moet zijn zwemvest laten zien. Luc trekt zijn zwemvest uit een koffer tevoorschijn maar trekt ook aan het touwtje (je weet dat hij dat ook in tunnels durft te doen) van de zwemvest et voilà zijn zwemvest blaast zich automatisch op. Bewijs: het is een goed werkend zwemvest, maar nu moet hij wel een nieuwe ampul met perslucht monteren of rondlopen met zo’n opgeblazen ding rond zijn nek.
De tunnel heeft een lang smal aan- en uitloopkanaal. Wanneer we op 1/3 van het einde zijn zien we dat de Luc toch weer het licht heeft uitgeknipt, maar nu heb ik gelukkig krachtige spots en we bereiken veilig Pouilly. We hebben nog juist een plaatsje en installeren ons voor een langer verblijf hier. We monteren onze TV antenne om straks de opening van de Olympische Spelen te kunnen zien en zien toevallig Michiel Hendricks in zijn reportage over het Canal de Bourgogne. Merkwaardig om op TV te zien waar men zelf aan het varen is.
Hier is een supermarkt waar Minne een “tsoepke” kan kopen zodat zij eindelijk haar kano kan opblazen. Het instappen gaat wat moeizaam maar dan roeit ze Olympische Records bijeen alsof het niets is.
Speciaal inside bericht voor de leden van de “fr…club” : “ Côte d’Or Peter?” Wel, dat is hier nu deechte Côte d’Or Eddy. Sorry voor de niet leden jullie hebben hier niets aan maar dit moest ik even kwijt.
Het is vandaag zeer kalm. Slechts 2 afvarige boten komen we tegen. We varen ook onder de Autoroute du soleil door en zien de vele vakantiegangers naar hun doelen in het Zuiden snorren. Wij peddelen rustig naar Vandenesse en vinden een goede ligplaats met een mooi zicht op een zeer oud dorpje. Bedoeling was om met de fiets naar Châteauneuf te rijden om het kasteel te bezoeken maar het is echt te warm om die helling te gaan beklimmen. We blijven liever wat onder de bomen afkoelen.
Vuil, vies, grijs, een kale dode besmette vlakte. Dat is wat de mensen gemaakt hebben van de streek rond Tsjernobyl. Het contrast met de streek waar we nu door varen kan niet groter zijn. Mijn woorden voor nog mooier en nog idyllischer zijn op. Ook door mensenhanden gemaakt. Een kanaal met sluizen, aquaducten, bruggen en sluiswachtershuisjes. Op de oevers en op de glooiende hellingen mooi bewerkte velden (de graanschuren van Frankrijk) en goed onderhouden bossen. Kleine dorpjes en kastelen. Het is zoals op de postkaartjes, wondermooi.
Van “varen” is hier geen sprake. Bijna om de kilometer is er een sluis. We glijden sluis in en sluis uit.
We meren af bij een vriendelijke dame die zoals de meeste Fransen hier naast Frans ook Engels spreekt wegens de vele Engelse toeristen. Zij heeft ook een café/winkeltje en ’s avonds zorgt ze voor elektriciteit want tijdens de dag is er geen elektriciteit wegens teveel zon! Dat moet ge in België ne keer vertellen aan een passant in een jachthaven. Hier vindt men dat doodnormaal en misschien is dat wel de juiste instelling!!!
In 2009 voeren we op het Canal de St. Quentin en legden aan in de wilde natuur. ’s Nachts zagen we plots enorme schijnwerpers in de velden. We dachten toen getuige te zijn dat “buitenaardsen” de beruchte graancirkels aan het maken waren. ’s Morgens zagen we het resultaat. Hele velden vol met netjes verpakte bollen stro. Nu in 2012 is het niet anders. Super grote machines rijden dag en nacht over de velden om de oogst tijdig binnen te krijgen. Het lawaai is een beetje eentonig en storend. Gelukkig ben ik een beetje doof en slaap dus goed.
Zoals u ziet, 7 Km varen op bijna 5 uren. Snel kan men dat niet noemen. Het is “relatief” druk vandaag. De éclusiers en –ières doen hun best en met “zuiders” geduld bereiken we de voorstad van Dijon. Het is te merken aan de woonblokken en de moderne industrie op de oevers.
Eclusière
Er sneuvelt weer een fender aan de scherpe rand van een sluisdeur. Dat wordt een kostelijke hobby.
We meren af in de haven van Dijon aan piepkleine dwarssteigertjes maar er zijn wel alle voorzieningen en er is een park.
We bezoeken het mooie centrum van de stad. Prachtige gebouwen en gezellige terrasjes op de Place Emile Zola. Luc en ik maken een Colonel soldaat (die kon ik echt niet laten liggen!! (Colonel=citroenijs met vodka)).
Terug op de boot mijmeren we nog wat na over de voorbije reis en stellen vast dat de cirkel rond is. Wij weten nu waar Abraham de mostaard haalde en wij brachten er de Zwanworsten naar toe. Voortaan eten we enkel nog Zwanworsten met mosterd van Dijon. Sorry webmaster maar “Knackies” krijg ik niet over (en tussen) mijn lippen.
Zaterdag 21 juli 2012.
Dit was dus ons reisdoel. “Ne keer het Canal de Bougogne doen” zoals ze dat aan den toog zeggen. En hier zijn we dan. Het eerste deel tot Dijon is kaarsrecht en niet zo mooi door de vervallen oude industriële gebouwen op de oevers. De sluizen worden met de hand bediend, ook hier weer meestal door jobstudenten. Van 12.00 uur tot 13.00 uur is er middagpauze. Het water heeft terug een groene kleur en er is veel onderwaterplantengroei. Er is een beperkte diepgang tot 1,4 meter. In het begin gaat het niet zo vlot aan de sluizen maar na een tijdje komt men in een bepaald ritmepatroon en heeft men zijn eigen ploeg die de sluizen bedient en dan gaat het veel beter.
We meren af boven sluis 62 waar in het sluishuisje een klein museum is ondergebracht. We zijn te laat want het is al gesloten. Vandaag gaan we allen vroeg slapen (den apéritief van gisteren eist zijn tol…..).
De hele dag zijn we zodanig in de weer met onderhoud- en herstelklussen aan de boot dat we vergeten een bezoekje te brengen aan het Scheepvaart museum. Ondanks de regen gaan we op het terras bij den Italiaan eten. Den apéritief van het huis is zodanig groot, straf en lekker dat de regen en koude ons niet deert.
Na het ontbijt speelt Jan nog taxi voor Myriam en Minne zodat ze niet moeten sleuren met de proviand die ze inkopen. En dan nemen we afscheid van onze vrienden. Merkwaardig maar echt waar, als zij op bezoek komen is het altijd goed weer!!!
Vandaag is het wasdag en vermits de trommel van de wasmachine nog altijd defect is worden er kilo’s was naar het wassalon gesleurd en daarna te drogen gehangen aan de boten.
Saint Jean de Losne is het verste punt van onze reis. Het weerbericht voor morgen is niet zo goed (zie vertrek Jan en Bea). Voor we het 242 Km lange Canal de Bourgogne met zijn 189 sluizen gaan bevaren besluiten we morgen nog hier te blijven en enkele karweitjes aan de boot uit te voeren.
Dit week-end gaat mijn moeder die bijna 60 jaar in hetzelfde huis gewoond heeft samen met mijn zus verhuizen naar een appartement. Aan beide: veel geluk in de nieuwe woonst en hopelijk niet teveel last van heimwee. Wij op onze boot worden soms wel eens smalend “zigeuners op het water” genoemd en hebben daar gelukkig geen last van: we nemen “ons huisje” overal mee naar toe.
Voor we vertrekken duikt Luc het water in om zijn schroef te controleren. Hij vist een dure poetsborstel uit het water die van de spits, die vóór ons de sluis ingaat, is gevallen.
Aan de laatste sluis van het Canal de la Marne moeten we de afstandsbediening die we aan het begin van dit kanaal gekregen hebben in een speciale box deponeren. De “ordinateur” registreert de teruggave. Vergeet men dat te doen dan kost dat 500€ boete. We werpen de kastjes na elkaar in de gleuf en dat hadden wij niet mogen doen! De procedure is: inwerpen, wachten op registratie en dan het tweede kastje in de gleuf. “Un membre de direction de VNF” zal ter plaatse komen om de zaak op te lossen horen we door de intercom. En zo gechiedt. Hiermee zijn we aan het einde gekomen van dit 224 Km lange kanaal met zijn 114 sluizen. De Sherpa heeft intussen ook de kaap van de 200 overschreden.
En dan draaien we de Saône op. Een prachtige brede rivier. We hebben de stroming mee en eindelijk kunnen we de motor “ne keer schoonblazen” door het toerental op te drijven. De zon glinstert zilver op het water, de boot heeft water genoeg onder de kiel, de motor zoemt, en op mijn stoeltje geniet ik van het varen. Voor mij is dit tot hiertoe het mooiste vaargebied van onze reis.
In Saint Jean de Losne maakt de Sherpa een bocht van 180° en meert af naast een spits. Luc geeft hen hun borstel die ze deze morgen verloren waren terug. De schipperin vraagt wat ze terug kan doen en Minne vraagt een naald n° 42 voor haar naaimachine én krijgt die ook! Iedereen tevreden.
We meren af aan een nieuw ponton waar we diesel tanken. Hier komen Rudy en Anita van de Sepia (zie eerder) ons hartelijk begroeten. Dan varen we het hoekje om en meren af in de privé haven chez monsieur Blanquart. Op dit kruispunt met het Canal de Bourgogne zijn er enkele scheepswerfjes, scheepsartikelen winkels, verhuurbedrijven enz…
Luc en Minne gaan op bezoek bij de Sepia en bij ons stappen Jan, Bea, Ulrike en Lenny aan boord. Zij zijn op de terugweg van een kampeervakantie in het zuiden. Helaas voor Jan, die zo kan genieten van het varen, is er geen tijd meer over om een stukje mee te varen. We maken er een zeer gezellige avond van.
Vraag van de dag: wanneer spreekt men van een boot en wanneer van een schip? We geraken er niet helemaal uit. Misschien kan webmaster Sam een link toevoegen die dit probleem oplost?
Update door Sam: als ‘t groot is, is het een schip, kleiner een boot, maar een stoomboot kan ook groot zijn. Zie: wikipedia
