42 JAAR!!
42 jaar geleden zei Minne: ”Ja”.
42 jaar geleden zei Luc: “Ja”.
Vandaag zijn ze dan ook 42 jaar gehuwd. We geven hen een bijna gouden blik Zwanworstjes cadeau en trekken ons dan discreet terug zodat ze in alle intimiteit kunnen vieren. Wij eten zéér lekker én goedkoop in een klein Frans restaurantje.
Weer: ’s morgens hangt er een dichte mist die snel moet verdwijnen voor de zon. De “diepe” warmte van de zomer is voorbij en ’s avonds is het fris maar het is een mooie zomerdag met weinig wind en 24°.
Het is weer mooi en aangenaam varen. De sluizen zijn goed onderhouden en werken rustig. Er passeert ons één spits, voor de rest zijn we met ons tweetjes de enigen die hier varen. We zien ook dat op veel plaatsen de oogst al binnen is. Voortekenen van de naderende herfst helaas. Na de laatste sluis, met er juist voor een aquaduct, op het Canal de l’Oise à l’Aisne draaien we in Abbécourt over stuurboord het Canal latéral à l’Oise op. We varen nog 3 Km en meren af in het goed uitgeruste haventje van Chauny waar we vriendelijk worden ontvangen door de pas gehuwde havenmeesteres.
Toen we hier in 2009 afmeerden is de bliksem ingeslagen op het kontergewicht van onze mast. Zonder verdere schade omdat de electronische bescherming die we pas hadden geplaatst zijn werk had gedaan. Nu is zonder blikseminslag op de Sherpa de mixer defect gegaan. Herstellen lukt niet meer.
Defecte mixer door blikseminslag?
DEJA VU.
Het traject van Berry-au-Bac tot in de Westhoek dat we nu gaan volgen hebben we in 2009 al een keer gevaren. De Sherpa, met zijn lange Frankrijk ervaring, heeft dit uiteraard ook al gevaren. Toch blijft er altijd wat moois te ontdekken.
Traantjes bij moeders (vaders?), grootouders en kindjes maar ook blije gezichtjes en vrolijk gekwetter bij het weerzien van de vriendjes na de lange vakantie. Het is weer school.
De hele morgen vóór we vertrekken is er geen kat te zien. We varen de eerste sluis uit en voor onze neus vertrekt er een geladen spits. Op dit kanaal kunnen deze schepen geen snelheid halen wegens te geringe diepte. Dat wordt kruipen tegen 3 Km per uur juist nu dat we een stuk kanaal van 20 Km lengte zonder sluizen hebben. Gelukkig doet de schipper teken dat we kunnen oplopen en aan onze eigen snelheid verder varen. Het is nu mooi en rustig varen door de natuur.
In Bourg-et-Comin draaien we over stuurboord het Canal de l’Oise à l’Aisne in. Ook dit is mooi varen. Het uitzicht op de omgeving is beperkt door de vele bomen en struiken op de oevers. Het is alsof men alleen op de wereld is.
De tunnel in Braye-en-Laonnais is goed verlicht en breed genoeg. De sluismeester zegt ons dat we op dit stuk kanaal, als we met twee boten samen de sluizen in willen varen, elke boot afzonderlijk de afstandsbediening moet gebruiken. We volgen zijn wijze raad en varen probleemloos tot in Pinon waar we afmeren aan een mooie kade met grasveld, zitbanken en vuilnisbakken maar zonder elektriciteit of drinkwatervoorzieningen. De Supermarkt (met lawaai van de koelinstallatie) is wel vlak bij.
Het is echt opvallend dat er in Frankrijk bijna overal vuilnisbakken staan en dat men zeer dikwijls het gras maait. Dit geeft een nette propere indruk. In de meeste kanalen drijft er ook veel minder vuilnis dan bij ons in België. Chapeau!
De RNA vaarde vandaag zijn 2000ste Km van deze tocht. Om dit te vieren steken we de BBQ aan en aaien het schip ne keer over zijn Groninger bolleke.
2 BELGEN.
Vandaag moeten we van dit kanaal af of we liggen hopeloos vast voor minstens vijf weken. Vijf minuten vóór de officiële openingstijd gaan de deuren van de sluis al open en de éclusier begroet: “les deux dernier Belges” , zoals we hier genoemd worden, met een vriendelijk “bonjour”.
Na zes sluizen dreigt het fout te lopen. De sluislichten zijn uit. Luc roept op en men geeft de toelating om door te varen en het lukt.
We zien overal de voorbereidingen voor de komende herstellingswerken en in de laatste sluis begint men onmiddellijk nadat we zijn buiten gevaren de pompen te installeren om de sluis leeg te pompen. Met een diepe zucht verlaten we het kanaal en meren af in Berry-au-Bac aan een kade zonder voorzieningen.
Luc haalt een fles Champagne boven om de 510de sluispassage dit jaar van de Sherpa te vieren. We toasten ook op de goede afloop van de opname in het ziekenhuis van hun goede vriendin waarmee ze veel vaartochten in Frankrijk gemaakt hebben. Vlugge beterschap gewenst van ons allen.
HET ULTIEME WAPEN!!!
Omdat we vandaag een “verraderlijk” bruggetje (dat als men in konvooi vaart wel eens durft dicht te gaan voor de tweede boot is gepasseerd) en 8 sluizen opwaarts (waarvan de deuren wel eens durven toe te gaan voor de tweede boot is gepasseerd) én een tunnel (waar het licht wel eens durft uit te gaan voor de tweede boot is gepasseerd) moeten nemen, besluiten we voor het eerst dit stuk kanaal afzonderlijk te varen. De Sherpa vertrekt eerst en zal op de RNA wachten aan de uitgang van de tunnel én de Luc zal niet aan het koordje trekken zodat het licht in de tunnel blijft branden.
Na één uur wachten vertrekken wij. Nà de 2de sluis op het Canal latéral à la Marne nog 5 Km varen en dan draaien we over bakboord het Canal l’Aisne à la Marne op.
Voor details over dit kanaal verwijs ik naar de verslagen van 28-29 en 30 juni dat we toen in de andere richting hebben bevaren. (klik, klik en klik)
We draaien dus het kanaal op om 12u05 en komen aan de eerste sluis. Het licht staat op rood en blijft op rood staan. Myriam zal effe bellen naar die vriendelijke mensen van het VNF en dan is dat zo opgelost..
Ze krijgt volgend antwoord:
“Bonjour madame. Mais vanaf vandaag 12.00 uur is de toegang tot het kanaal gesloten tot 7 octobre, of langer indien nodig, want men gaat 20 sluizen nazien en herstellen. Iedereen die nu nog op het kanaal ligt (o.a. de Sherpa) moet zondagavond ten laatste eraf zijn”.
Men kan dan vier dingen doen:
1ste: blijven liggen tot 7 oktober of langer.
2de: terug varen via Parijs.
3de: omvaren via Verdun.
4de: Blijven aandringen om toch nog door te mogen.
We kiezen voor het 4de. We zetten alle argumenten op een rijtje (even overwegen we om te zeggen dat onze kleinkinderen op de Sherpa meevaren, maar gezien de datum laten we dat idee varen) en Myriam belt terug op. Na veel vijven en zessen zetten we ons ULTIEME WAPEN in. Het wordt heel stil aan de andere kant van de lijn en dan zegt de meneer van het VNF dat we binnen 10 minuten mogen terug bellen. Hij zal zijn oversten raadplegen en als die de goedkeuring geven mogen we per hoge uitzondering als echt de allerlaatsten door de sluis en hij wenst ons nog een bon appétit.
Hoe lang kunnen 10 minuten duren? Eeuwen.
Een eeuw
Myriam belt terug op. Op de achtergrond hoort ze de gesprekken van de mensen die nog druk aan het overleggen zijn. Zij kan enkele flarden verstaan:
“…ce sont des membres de la Confrèrie de Zwansaucisses…..et le moutarde de Dijon…..c’est très important pour la France….ils sont des ambassadeurs….”
De meneer van het VNF geeft het verlossende antwoord. Er zal iemand komen om de sluis te openen. En daar is de éclusière. We nemen haar op onze schouders en doen met haar een vreugdedans. We geven haar een heel karton Zwan worstjes en 4 soorten mosterd van Dijon. “Hopelijk krijgt u geen motorpech anders hebt u een probleem” roept ze ons nog na en dan zwaaien de deuren van de sluis open en als aller, aller, aller, allerlaatsten varen we het kanaal op tot waar de Sherpa op ons ligt te wachten. Samen varen we zo snel mogelijk door want we moeten vandaag tot Reims geraken. En dat lukt. We meren af aan een eenvoudige kade. Ondanks alles is Luc tevreden. Beerschot heeft vandaag gewonnen.
We hebben geluk gehad. Normaal als we samen zouden vertrokken zijn waren we beiden te laat aan de sluis geweest en zou men ze niet meer open gedaan hebben. Omdat de Sherpa al op het kanaal aan het varen was (en onze voorraad Zwan worstjes en mosterd bij hen aan boord stonden) heeft men ons doorgelaten.
Oprechte dank aan het personeel van de VNF.
Nota: wij hebben de fout gemaakt niet voldoende de berichten over de komende stremmingen te raadplegen. Wij hebben een klein, maar niet voldoende excuus. Normaal sluit men een kanaal voor onderhoudswerken pas af vanaf 1 october bij het einde van het vaarseizoen.
Ondanks het gure weer besluiten we de klim naar het Mariabeeld boven op de heuvel te ondernemen. We verlaten het pad en gaan door de wijnvelden. Als echte wijnboeren keuren en proeven we van de druiven. Het zijn kleine druiven, de smaak is niet slecht maar ook niet om van achterover te vallen. Achterover vallen zou men hier doen door de erg schuine hellingen waarop de ranken staan. We beseffen nu hoe zwaar het werk in de wijngaarden moet zijn als men hele dagen op die schuine hellingen moet snoeien, sproeien, planten, plukken enz… Een mooi panorama is onze beloning als we op de heuveltop staan bij het Mariabeeld dat hier is geplaatst uit dankbaarheid dat het dorp tijdens de oorlog gespaard is gebleven en dat alle vermiste soldaten veilig huiswaarts zijn gekeerd.
Terug in het dorp willen we enkele flessen Champagne kopen bij een wijnhuis. Een vrouwtje komt voorzichtig de deur openen. Ze vraagt ons of we Italianen zijn. “Non madame, nous sommes des Belges”, waarop ze zegt dat het vandaag gesloten is en deur terug toe gaat. Had de maffia een afspraak? Zijn “les Belges” niet gewenst? We zullen het nooit weten.
Charles “Lucky” Luciano drinkt champagne
’s Avonds is de enige Bistro van het dorp open en kunnen we mosselen met friet eten.
Na 3 sluizen op de Marne, wéér met schuine wanden maar met een afmeersteiger die mee op en af gaat, moeten we de afstandsbediening inleveren. De sluizen op het Canal latéral à la Marne bedient men door aan een stang te draaien die over het water hangt.
Al minstens 60 Km varen we naast de wijngaarden. Een mooi panorama vanop het water. En er komen er nog en er zijn er zovele die we niet zien. Waarschijnlijk heeft er ooit wel iemand een berekening gemaakt hoeveel wijnranken hier groeien (webmaster??). Onze wijnkenner Jan had gelijk toen hij zei: ”als ge de Marne doet zult ge wijngaarden zien”.
Na een rustige vaartocht meren we, met een beetje moeite en improvisatie, af aan de korte vingersteigertjes van het haventje in Mareuil-sur-Ay waar alles in het teken staat van Champagne. En er staat weer een kleine kermis klaar voor het week-end. En wéér geen restaurant te vinden.
We klussen een beetje zodat motor en boot klaar zijn om overmorgen weer verder te reizen.
En daar zijn ze dan in hun volle pracht. De zo geroemde wijngaarden en hun kastelen. Mooi in het gelid staan duizenden en duizenden wijnranken de zon op te slurpen om de “beste bubbels ter wereld” te kunnen leveren. Champagne wordt dus hier gemaakt en niet in den Aldi. Uiterst verzorgde wijngaarden reiken tot op de oevers van de Marne. We zijn te vroeg om het oogsten en daarna het persen in grote vaten door (naakte) maagden, mét orgïen tijdens de after-party, bij te wonen. Volgende keer rekening mee houden in de planning Luc!
Maagden die oogsten, gefotografeerd net voor het naakt persen.
Helaas : wijnboer Jean-Luc de Vinigraitte-au-Melun uit Verzenay weet te melden dat men tegenwoordig machinaal perst omdat er geen maagden meer te vinden zijn. La douce France!
We meren af in Château-Thierry. Een schipper geeft ons de raad om door te varen omdat men daar veel last heeft van niet zo brave jongens die het gemunt hebben op de boten. Minne gaat naar de bakker en daarna varen we door tot in Dormans. Hier is geen vrije plaats meer in het haventje en dus varen we nog even door tot aan de graansilo’s en meren af aan de laad- en loskade wat eigenlijk verboden is maar na weer een lange vaardag breekt nood de wet zoals het spreekwoord: “nood breekt de wet” zegt.
Ondanks het lawaai van de ventilatoren van de silo’s en de goederentreinen die passeren slapen we allen als marmotjes en Shelsey snurkt het hardst.
De Marne is een mooie brede kronkelende rivier. Er loopt een beetje tegenstroming. Er is water en plaats genoeg voor iedereen en dus heeft men geen hinder van de weinige beroepsvaart. De oevers zijn soms bebost en dat belemmert het uitzicht op de glooiende hellingen af en toe. Het is aangenaam varen “far from de madding crowd”. Op de 2de sluis krijgen we weer een afstandsbediening mee en kunnen de volgende sluizen zelf bedienen. Super.
Een postkaartje van de sluis van Méry
Na deze mooie maar lange vaardag meren we af aan een eenvoudige kade zonder voorzieningen.
Gelukkige verjaardag ma Marcella vanwege Minne, Luc en ons allen.
Naast karweitjes en de was en de plas vinden Luc en ik nog even de tijd om het “Musée de la Grande Guerre” te bezoeken. Een zeer modern gebouw waarin men met nieuwe technieken en een collectie van 50.000 stuks een nieuwe benadering van de 1ste wereldoorlog weergeeft.
En wat zien wij? Het maken van valse bomen waarin een spion verscholen zat!! Zie een eerder verslag over fles- en betonnen bomen.
Bij het terug naar de boot fietsen (mét zacht gelzadeltje) heb ik een platte band. Is de oorzaak de laatste verdwaalde kogel van de “vijand”? Je weet maar nooit hier aan de Marne.
